بغض نکن می میرم

لبریز از حوصله ام برای تو.
روزهای شیرین شیرین زبانیت را می گذرانی ، دخترانه هایت هر روز بیشتر جلوه میکنند، کفش های پاشنه بلند مرا می پوشی وتمام وجودت ذوق می شود وقتی که می گویی : "واااای مامان ! چه خوشگل شدم نه؟!" این خاطره بازیِ ادواریِ تمام خانه هاییست که دختر دارند ، میدانم. خودم هم روزهای "پا تو کفش مامان" را یادم هست. از تو بزرگتر بودم. تو خیلی زود شروع کردی بر خلاف میل من!
روزی چند دست لباس عوض می کنی به تنهایی و بدون کمک من و آنچنان زیبا رنگها را ست می کنی که نمی دانم به دخترانۀ  نابت بخندم یا از به هم ریختن اتاقت عصبانی شوم؟!

بی اندازه مهربانی و حساس و بُغضو!
بغض نکن عشقم! دنیای من! عروسکم! مجبورم بفهمانمت به تمام چبزهایی که می خواهی نمی توانی برسی ، یعنی نمی شود، دنیا نمی گذارد، و اگر این را امروز ما به تو یاد ندهیم فردا روزگار بد حالیت می کند زبانم لال! و اگر امروز با بغض هایت کنار نیایم و کوتاه نیایی، فردا اشک ها و شب بیداری های بی تابی را تاب نخواهی آورد.
دیدن اشک های معصومت خنجر به دلم می کشد، تاب میاورم و مقاومت می کنم در برابر خواسته هایت آنگونه که مادرم کرد، تا کمی از حساسیت قلب معصوم و مهربانت بکاهم شاید. که امروز، همین امروز، باید یاد بگیری که هر کسی ارزش دلتنگیِ دل کوچکِ مهربانت را ندارد، و هر کسی ارزش اشک های دردانه ات را ندارد، اگرچه خودم پا به پای تو دلتنگی می کنم و اشک می ریزم!
بی عار باش گلم! دنیا برای پر کردن اقیانوس چشم هایت فقط از عشق برنامه ریزی نشده. اگر چه ما تا پای جان عشق به پایت می ریزیم، باز بی رحمی روزگار بخواهم نخواهم گاه به بازیت می گیرد و تو باید باید باید بدانی چطور برنده شوی تا من زنده بمانم!